Neko




Inicio Autor Arquivos Etiquetas Ranking Campañas Resumos      

-¡Podeis colaborar con la página pinchando en los anuncios!

sábado, dezembro 31, 2005

Maltrato animal


Especismo: actitude pola cal os humanos se consideran superiores aos animais non-humanos, crendo que ista lles dá dereito a explotalos e matalos en base a criterios arbitrarios.

Cada ano máis de 100 millóns de animais son asasinados dos xeitos máis inimaxinábeis para a produción de prendas de pel, tras ter agonizado en trampas ou sufrir o martirio dos criadoiros na maior do silencio.

  • Gatos e cans: neste caso vense denunciando que en países como China, estanse matando cada ano a 2 millóns de gatos e cans cuxas peles son exportadas a Europa e a Norteamérica. Os animais morren de xeito atroz, aforcados ou a paos. Esta pel vendese en obxectos como bonecos, chaveiros, luvas e xoguetes para nenos e animais etc. Se mercas obxectos de pel ou pelos procedentes destes lugares xa sabes o tes entre as mans.
  • Focas: en países como Polonia existe unha importante eiva lexislativa neste senso, o que provoca que se estean a produciren masacres das crías destes animais protexidos, para a súa venda posterior nos mercados europeos.

O negocio peleteiro utiliza tanto animais criados no tormento das granxas como capturados en trampas, que explico de seguido:

  • Trampas: Nestas, as presas sofren durante días, entre a fame e a dor, unha agonía da que tentan ceibarse roendo e rabuñando o seu membro aprisionado. Ningún animal fica a salvo desta barbarie, que padecen por igual cans, gatos e esquíos, así coma especies en perigo de extinción (a mafia dos traficantes de peles venden, malia a súa prohibición polo Tratado de Washington).
  • Granxas:
  1. Visóns: No estado español críanse 400 000 visóns en catividade cada ano. Todos nacen en abril e morren en decembro. Malia que non exista un censo oficial, hai unhas 50 granxas en Galicia; nas granxas galegas críase o 80% dos visións de todo o Estado español. Son criados en gaiolas de 40 x 40 x 50 cm., polo que non poden dar nin un so paso. Ao ser o seu hábitat normal preto dos ríos, é moi común a súa morte por deshidratación (entre náuseas e diarreas) e asfixia no verán. A xenética aplicada consegue exemplares negros, brancos, grises e azuis, dando lugar a mutacións: taras, deformidades... Así o visón branco é completamente xordo. Tamén as femias son manipuladas para conseguir camadas maiores, o resultado é a morte do 20% das crías. As que sobrevivan serán brutalmente asasinadas antes de chegar aos 8 meses de vida, como xa dixen.En países coma Suecia e Noruega a presión social conseguiu o peche destas macabras instalacións.
  2. Astracán: Esta pel procede das crías de tan só dous días das ovellas do Afganistán. Cúrtaselles a gorxa e, cando aínda están vivas, arríncaselle a pel. Comezando pola pata traseira, introdúceselle unha cana de bambú pola que se sopra, co fin de que a pel se despegue mellor. O animal deformado segue movéndose. Cando a ovella nai chega aos tres anos, e estando grávida, sácaselle o embrión e é asasinada. Para un abrigo de astracán fan falla 35 exemplares. Nun ano, a industria peleteira sacrifica así a máis de 30 millóns de crías.

  3. Raposo: o raposo ten como territorio en estado natural de 20 a 50 km cadrados, mais nunha granxa peleteira só dispón dunha gaiola de malla metálica de 0’6 m cadrados que mancan e deforman as súas patas. Estas condicións provócanlles un estres tal que moitos/as se negan a comer e chegan a trabarse o rabo ata o óso. Finalmente son aniquilados, rompéndoselles o pescozo, por estrangulamento, introducíndoselles electrodos por vía anal, a paos ou mesmo inxectándolles insecticida (metodo máis económico mais tamén especialemente doloroso, que prologna a súa agonia, pero seica non hai que aforrar sofremento para evitar evitar danar as peles).
Alternativas: materiais como o forro polar, microfibras e outros son unha excelente protección contra o frío. A industria téxtil non contamina máis ca do metal ou a do papel, mais debemos ter en conta que non é admisíbel escravizar e asasinar a millóns de seres vivos para despoxalos da súa pel.

Pendurarnos cadaleitos para vestirnos é unha postura que debemos superar antes os nosos semellantes co noso maior desprezo amosándolles unha evolución baseada no recoñecemento de que non somos a única especie capaz de sentir medo, dor, aburrimento, ledicia ou tristura.Porén damos igual importancia ás deliberacións éticas e aos intereses de todos aqueles aos que afecten os nosos actos. Porque ser humano é un animal que non debe crese dono de todo.
Sen máis...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 8:11:00 da tarde por kaka      7 comentarios

sexta-feira, dezembro 30, 2005

Parábola do venres: O tarro de vidro


Hoxe, cumplindo coa miña cita semanal, vouvos poñer unha historia que moitos, ou polo menos algúns, xa coñecíamos... aí vos queda:


Un profesor (esta parte aos de C lembranos algo...), diante dos seus alumnos da clase de filosofía, sen dicir nin unha palabra, colleu un bote grande de vidro e procedeu a enchelo con pelotas de golf.

Despois preguntou aos estudantes se o bote estaba cheo. Os estudantes estiveron dacordo en dicir que sí.

O profesor colleu unha caixa chea de perdigóns e baleirounos dentro do bote. Estes encheron os espazos baleiros que quedaban entre as pelotas de golf.

O profesor preguntou de novo aos estudantes se o bote estaba cheo, e volveron a contestar que sí.

Despois o profesor colleu unha caixa con area e a emborcou dentro do bote. Por suposto que a area encheu todos os espazos baleiros e o profesor volveu preguntar se o bote estaba cheo.

Nesta ocasión, os estudantes responderon cun sí unánime.

O profesor, engadiu rapidamente dúas tazas de café ao contido do bote e, efectivamente, encheu todos os espazos baleiros entre a area.

Os estudantes sorrían.

Cando a risa minguou, o profesor lles dixo:

- "Quero que vos fixedes que este bote representa a vida. As pelotas de golf son as cousas importantes como a familia, a saúde, os amigos, o amor e as cousas que te apaixoan. Son cousas que, aínda que perdéramos o resto e só nós quedasen estas, as nosas vidas aínda estarían cheas.

Os perdigóns son as outras cousas que nos importan, como o traballo, a casa, o coche...

A area é o resto das pequenas cousas. Se puxésemos primeiro a area no bote, non habría espazo para os perdigóns, nin para as pelotas de golf. O mesmo sucede coa vida. Se empregamos todo o noso tempo e enerxía nas cousas pequenas, non teríamos lugar para as cousas realmente importantes. Presta atención ás cousas que son cruciais para a túa felicidade. Xoga cos teus fillos, concédete tempo para ir ao médico, vai cear coa túa parella, práctica a túa afición favorita... Sempre quedará tempo para limpiar a casa (porquiño), para reparar a chave do auga. Ocúpate primero das pelotas de golf, das cousas verdadeiramente importantes. Establece prioridades, o resto soamente é area".

Un dos estudantes levantou a man e preguntoulle que representaba o café.

O profesor sonriu e dixo:

- "¡Alédame que me fagas esa pregunta!. O café é para demostrar que aínda que a túa vida pareza chea, sempre hai un oquiño para tomar dúas tazas de café cun amigo".


¡¡¡Cando as cousas da vida te superen, cando 24 horas ao día non abondan, lembra a historia do bote de vidro e o café!!!

Sen máis...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 5:36:00 da tarde por kaka      12 comentarios

quinta-feira, dezembro 29, 2005

Selección galega


Quero adicarlle este post ao soño de moitos galegos e galegas, a gran festa de Galicia deste ano:

A estrea da selección galega, hoxe ás 21:00 no estadio municipal de San Lázaro, despois de 69 anos, que se di pronto, sen xogar; contra a selección de Uruguai.

O encontro tiña ausencias notabeis: non estaban nin Fran, nin Ivan Carril, nin Nacho Novo, nin Changui... polo bando galego e Uruguai chegaba sen Recoba, sen Forlán e sen moitos dos xogadores que todos coñecemos. Mais aínda así, o partido non tivo perda ningunha. Dominou o combinado galego durante todo o encontro, ata conseguir unha vantaxe de 3 goles no marcador, obra de Nano, xogador do Xetafe; e os dous últimos de Deus, xogador do Salamanca; máis Uruguai conseguiu maquillar o resultado nos últimos dez minutos con dous goles, un de Pereira e outro dun moinante que non coñece nin San Pedro, que ocultan a supremacía galega durante todo o encontro.

E, dito isto, presétovos a mascota da selección galega, Castanhinho:
Sen máis...

PD: se tendes curiosidade ou queredes saber máis sobre o asunto podedes visitar a entrada que fixo unha boa moza no seu blog aquí, recoméndovolo porque puxo unha serie de enlaces moi intersantes.

Etiquetas: ,

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 10:35:00 da tarde por kaka      15 comentarios

quarta-feira, dezembro 28, 2005

Consellos para un Nadal distinto


Non es bo e nunca pretendiches selo. Estas datas te deprimen, tanta bondade te empacha, agudiza a túa visión cínica da vida. Non te preocupes, no es o único. Somos moitos os que pensamos coma ti. Xuntos, seguindo estes pequenos consellos, poderemos facer posíbel O OUTRO NADAL.

  1. Rodea o teu belén con arame de espinos para reproducir fielmente o paisaxe da Palestina actual. Organiza unha intifada cos pastoriños contra "eses" colonos xudeus que se instalaron no pesebre. Envía un anxo para convocar unha conferencia de paz. O día anterior, fai estalar un coche bomba no centro da anunciación.
  2. Acude a uns grandes almacéns e achégate a todas as parellas cun neno que atopes. Esíxelles certa cantidade de diñeiro a cambio de non contarlle ao seu fillo toda a verdade sobre Papa Noel (San Nicolás) e os Reis Meigos. Co diñeiro recadado mediante o “imposto revolucionario”, mércate un disfrace de Papa Noel leproso e sembra de minas antipersoas o percorrido da cabalgata dos Reis Meigos.
  3. Evita ver a maratón solidaria que todas as cadeas de televisión organizan por estas datas. En lugar diso, achégate ao videoclub e aluga películas como "La maldición de Damien", "El día de la bestia" ou a serie completa de "Posesión infernal".
  4. En lugar da consabida estrela, coloca no teu belén un asteroide saído da súa órbita que colisionará coa Terra o día 24 de decembro, ás 23:58 horas.
  5. ¿Queres acertar a lotería do Nadal? Non merques ningún décimo e obterás un premio directo de 3000 ptas. A todo aquel que che ofreza unha participación, mírao con desprezo e ábrelle os ollos contándolle as poucas probabilidades que existen de que o seu número saia premiado, amén dos impostos que o Estado recada coa lotería e os perigos de converterse nun perigoso ludópata.
  6. Envía unha tarxeta navideña a todos os teus familiares e coñecidos. En lugar do tópico "Bo Nadal e mellor Ano" escribe os teus verdadeiros desexos. O próximo Nadal aforrarás unha pasta en selos.
  7. Cambia a letra dos teus villancicos preferidos. Por exemplo: "Mueren y mueren los peces en el río, pero mira como mueren, por los residuos radiactivos". Ou ben: "Esta noche es nochebuena y mañana Navidad, y al otro con resaca me vuelvo a trabajar".
  8. Tira os envoltorios dos agasallos e as botellas de champaña directamente á basura. Os teus residuos perténcenche e podes facer con eles o que che pete, o Axuntamento non ten dereito a recadar fondos a costa dos teus desperdicios co pretexto de reciclalos.
  9. Denuncia ao rei Baltasar e asegúrate de que lle apliquen a Lei de Estranxeiría.
  10. Rocía a árbore de Nadal con salfumán diluído en auga ao 10%, para que no bote en falta a choiva ácida dos bosques de onde procede. Coas lámpadas, provoca un incendio forestal. Despois recalifica os terreos (subornando a cantos políticos e funcionarios sexa mester) e constrúe, constrúe...
  11. Fuxe do consumismo. Viaxa a un país exótico e desfruta por todo o alto dunhas merecidas vacacións nun hotel de luxo.
  12. Proclama a República no teu belén. Fabrícate unha guillotina co coitelo de cortar xamón (ao prezo que vai o xamón, para outra cousa xa non vale...) e decapita cada día a un Rei Meigo. Ou ben organiza un pelotón de execución cos Power Rangers do teu fillo. Confisca as ovellas aos pastores e despluma ao anxiño. Constrúe igrexas e despois quéimaas.
  13. Unha vez destronada a monarquía, convoca unhas eleccións para que os teus fillos escollan libremente aos tres Presidentes de República Meigos. Failles promesas electorais para o día 6 de xaneiro que naturalmente non pensas cumprir. Instrúeos na democracia.

Ou ben se bo e pórtate ben para que che vexan os Reis Meigos e che traian moitas cousas.

           
Sen máis...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 9:04:00 da tarde por kaka      7 comentarios

domingo, dezembro 25, 2005

San Nicolás


Bueno, hoxe quero explicarvos o fantástico e apaixoante proceso de metamorfose que levou ao bispo Nicolás de Asia Menor a converterse no vello gordinflón e barbudo vestido de vermello e branco que lle trae agasallos aos nenos:

San Nicolás naceu arredor do ano 280 en Patara, unha cidade do antigo distrito de Licia, en Asia Menor, no suroeste da actual Turquía. Era fillo dunha familia adiñeirada e gozou dunha boa educación.

Á morte dos seus pais regalou todos os seus bens e encamiñouse cara a vida relixiosa, ingresando no mosteiro de Sión. Foi ordenado sacerdote aos 19 anos polo seu tío, o arcebispo de Myra, ao que moi pronto substituíu no cargo tralo seu deceso. Gran defensor dos dogmas católicos, faleceu sendo arcebispo de Myra cerca do ano 350. Foi chamado bispo dos nenos, polo seu amor aos pequenos, e se fixo moi popular pola súa gran xenerosidade e amabilidade para cos máis necesitados e os nenos, a quen fixo beneficiarios da súa fortuna persoal. A súa fama estendeuse máis aló das fronteiras da súa rexión e comezou a ser protagonista de gran cantidade de lendas, atribuíndoselle desde saídas nocturnas para repartir agasallos entre quen o precisaba, ata milagres como o de calmar unha tempestade e resucitar a un mariñeiro exipcio.

De entre todos os relatos lendarios acerca de San Nicolás destacan dúas historias: unha, coñecida como la de las tres irmás, é a base sobre a que se construíu o mito que lle converterá en xeneroso repartidor de agasallos; a outra chamada dos tres irmáns, fíxolle acredor do título de patrón protector dos nenos.

A primeira lenda conta lo seguinte: na cidade de San Nicolás, Patara, había tres nenas que non se podían casar, xa que o seu pai estaba arruinado e non tiña diñeiro para as súas dotes, razón pola cal o home había decidido vendelas a medida que alcanzaran a idade de ser desposadas. San Nicolás enterouse disto e correu a darlle unha bolsa chea de moedas de ouro en segredo á maior, para a súa dote. Outro tanto sucedeu coa segunda e a terceira a medida que chegaron á idade matrimonial. Segundo a lenda San Nicolás, para manter o segredo, tiraba a bolsa co ouro a través dunha fiestra e a introducía nun dos calcetíns que a nena en cuestión penduraba na cheminea para que se secase. Á terceira das nenas recoñecérono, polo que se fixo famoso por iso.

Na segunda lenda, a dos tres irmáns, san Nicolás, que ía de viaxe, detívose nunha posada a pasar a noite e, mentres descansaba, soñou que se cometía un crime terríbel nese albergue: tres irmáns moi novos e ricos que estaban aloxados aí tamén, foran asasinados polo dono co fin de roubarlles as súas pertenzas. Ao espertar, San Nicolás, encarou ao posadeiro e obrigoulle a confesar o seu crime, que non era o primeiro, fixera o mesmo con outros clientes aos que picara e puxera en salmoira, para, finalmente, servilos aos seus clientes como salgadura de porco. Os tres nenos, que aínda non foran troceados, son resucitados polo santo.

Estas dúas lendas e moitas máis déronlle fama en Europa. Os viquingos adoptárono como santo patrón, e deles pasou a Rusia onde se converteu en santo nacional a principios del século X. Pero a súa fama se estendeu cando os seus ósos foron roubados de Myra por uns mariñeiros que os levaron á cidade italiana de Bari, e postos na Igrexa de san Estebo. Apenas chegado xa empezou a obrar milagres e a súa fama correu como o vento por toda Europa.

Dende mediados do século XIII San Nicolás repartía os agasallos e xoguetes durante a noite do 5 ao 6 de decembro, pero trala Contra Reforma Católica (1545-1563), xurdiu outro personaxe, Christkind, o neno Xesús, que repartía agasallos no día de Nadal. O avance da tradición dos regalos do neno Xesús forzou a que San Nicolás pasara a entregar os seus agasallos o día 25.

A adorábel misión de repartir agasallos aos nenos polo Nadal foi adoptada por toda Europa, e o personaxe encargado de facelo foi desenvolvéndose a partir da figura básica do San Nicolás medieval mesturada con diferentes lendas locais (como os gnomos, o pai inverno nórdico, a meiga boa italiana, e demais).

Así naceron, por exemplo, os lendarios Kolya (Rusia), Niklas (Austria e Suiza), Pezel-Nichol (Baviera), Semiklaus (Tirol), Svaty Mikulas (ex Checoslovaquia), Sinter Klaas (Holanda), Father Christmas (Gran Bretaña), Santa Claus (EE.UU.), Père Noël (Francia)... e outras moitas variantes do mesmo mito básico.

Pero ao gordinflón de barba branca y vestido cun traxe vermello e branco, que conduce polo aire unha zorra de oito renos transportando un saco cheo de xoguetes, debémosllelo ás tradicións holandesas e aos escritores e debuxantes de Nova York, EE.UU.

A Tradición de San Nicolás arraigou de forma especialmente intensa nos Países Baixos a partir do século XIII. Chegouse a nomealo santo protector de Amsterdam.

Por aqueles días se representaba vestido con ornamentos eclesiásticos, con barba branca, montando nun burro, e levando un saco ou cesta con agasallos para os nenos bos y unha manchea de varas para os desobedientes. Máis tarde, cara o século XVII adoitaba chegar nun barco chamado Spanje (España), cun cabalo branco, sempre acompañado do seu fiel servinte moro Zwarte Piet (Pedro o Negro), un personaxe sempre sorrinte personaxe que leva un saco cheo de gominolas que é o suficientemente grande como para que, cando se queda baleiro, poida meterse nel a todos os nenos que se portaran mal durante o ano e os levaba a España (un castigo horríbel para a época, xa que estaban inimizados con España).

Esta tradición familiar de san Nicolás traspasou o Atlántico, no século XVII, xunto aos colonos holandeses que foron a instalarse na prometedora costa este de Norteamérica. Os holandeses fundaron Nova Amsterdam na illa de Manhattan, que logo seria Nova York. Neste traspaso, Pedro o Negro quedouse no continente, xa que desaparece dos festexos posteriores.

Washington Irving amante do folclore europeo, escribiu a Historia de Nova York en 1809, na que describe a suposta chegada do santo cada víspera de San Nicolás. Descríbeo xa sen roupas de bispo e deixou de montar un cabalo branco para chegar nun corcel voador. Foi tan popular a raíz deste relato que todos, incluso os colonos ingleses, festexaron a celebración holandesa. O nome foi derivando de san Nicolás, Sinterklaas ou Sinter Klaas ata acabar sendo pronunciado como Santa Claus polos anglofalantes. Nacera un novo personaxe, ao que aínda lle faltaba para converterse no actual gordo bonachón.

O seguinte paso na transformación definitiva de san Nicolás en Santa Claus ocorreu o día 23 de decembro de 1823, cando apareceu un poema nun diario de Nova York, titulado “Un relato sobre a visita de San Nicolás”. En 1862 sóubose que o escribira Clement C. Moore, profesor de estudos bíblicos en Nova York. Neste poema se enxalzou o compoñente máxico do Nicolás de Irving e fíxoo máis críbel. Cambiou a zorra tirada por un cabalo voador por un tirado por renos. Describiuno como un tipo alegre, gordo e de pequena estatura, asimilándoo a un gnomo. E o máis decisivo foi que Moore situou a chegada de Santa na vixilia do Nadal, en lugar de suceder o 6 de decembro. Grazas a este empuxe, Washington Irving creou unha sociedade literaria en honor ao santo en 1835.

A imaxe do gordo Santa Claus detallouna ao máximo o debuxante Thomas Nast, que polo Nadal publicou ilustracións de Santa Claus na revista Harper’s de 1860 a 1880. Nast engadiu detalles como o seu taller no polo norte e a súa vixilancia sobre os nenos bos e malos de todo o mundo. El foi quen lle deu o color vermello e o seu vestiario de peles.

A finais do século XIX e principios do XX o costume de San Nicolás reinventado en Nova York, foise estendendo por case toda Europa. Estabeleceu as súas bases en Gran Bretaña como Father Christmas, e de aí pasaría a Francia baixo o nome de Père Noël ou Pai Nadal, do cal derivaría Papá Noél, como se lle coñece en España, Arxentina e gran parte de América latina. Substituíndo aos repartidores de agasallos típicos de cada lugar.

Pero finalmente foi Coca-Cola a que lle deu o seu actual aspecto en 1931. Para a campaña publicitaria do Nadal deste ano, Coca-Cola encargoulle a Habdon Sundblom que remodelara o Santa Claus de Nast. O resultado foi Santa Claus máis alto, aínda máis gordinflón, aínda que máis simpático, cun rostro bonachón, de ollos pícaros, chispados e amigábeis, co pelo cano e longa barba e bigote, tamén brancos, sedosos e agradábeis. A vestimenta mantivo as cores vermello e branco, que son os da compañía, pero o seu traxe fíxose máis luxoso e atractivo.

Iso que se comenta que os agasallos son deixados polos pais, é unha mentira terríbel que quixen botar por terra con esta biografía seria e concisa de Papá Noél, San Nicolas ou como máis chiste vos faga chamalo.
                               
Sen máis...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 4:51:00 da tarde por kaka      7 comentarios

sábado, dezembro 24, 2005

Trivial de fútbol


Dicirvos que puxen un trivial de fútbol, facedeo e comentade neste post canto sacachedes. Explicarvos agora en que consiste e cales son as normas:

O trivial consta de 75 preguntas:

  • Organizadas segundo a súa temática en:
    1) 25 preguntas sobre fútbol nacional.
    2) 25 preguntas sobre fútbol internacional.
    3) 25 preguntas sobre eventos mundiais.
  • Organizadas segundo o seu nivel de dificultade en:

    1) 20 preguntas de nivel moi fácil.
    2) 20 preguntas de nivel fácil.
    3) 20 preguntas de nivel difícil.
    4) 20 preguntas de nivel moi difícil.
    5) 20 preguntas de nivel pro.

Normas: non está permitido mirar as respostas na Guía Marca, no Google ou algún outro método pouco ético que non se me ocorra mesmo.

Premio: o que obteña a maior puntuación recibira como trofeo as mangas dun chaleco. En caso de empate, o premio se compartiría equitativamente

E dito isto, só me queda desexarvos sorte....


Sen máis...

Etiquetas: ,

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 7:42:00 da tarde por kaka      6 comentarios

sexta-feira, dezembro 23, 2005

Parábola do venres: Aprendendo a desprenderse



Paquiña precisou ser internada no Hospital dúas semanas antes do Nadal, para unha cirurxía, e estaba moi preocupada. A parte dos catro fillos que tiña, ela pensaba nas compras e agasallos típicos destas datas.

Cando abriu os ollos despois de ter durmido gran parte dos dous días no hospital, despois da operación, ollou ao redor e viu algo semellante a unha florería.

Ramos de flores que se amontoan no parapeto da xanela e cartóns de ánimo e bos desexos que se apiaban sobre a mesiña de cabeceira. Na pía, había unha ducia de rosas vermellas enviada por seus pais, que moraban noutro estado.

O marido dille que os seus amigos habían preparado refeições para a familia e se ofreceran para coidar dos catro rapaces.

- Máis flores, - di a enfermeira, entrando no cuarto e interrompendo os pensamentos da convalecente. Abriu espazo entre as demais flores e colocou outro belo ramo colorido.- penso que imos ter que mandar á señora para casa, di cun sorriso. Non queda máis espazo.

Namentres Paquiña lía os cartóns, escoitou a alguén dicir:

- Gústanme as flores.

Era a súa compañeira de cuarto. Unha muller de, máis ou menos, 40 anos, portadora da síndrome de Down.

Ginger gustaba de falar e non se cansaba de dicir que estaba alí para que o doutor dese um jeito no seu pé. Contou que moraba en compañía doutras persoas e que desexaba voltar polo Nadal.

En canto Ginger foi para a cirurxía, Bonnie quedou ollando o cuarto. O seu lado estaba florido e o lado de Ginger, nada. Ningún cartón, ningunha flor, ningunha visita.

Vou darlle algunha das miñas flores, pensou.

Foi ata a xanela e escolleu un centro de flores vermellas. Mais lembrou que o quedaría moi bonito na súa mesa de Nadal.

E continuaron a xurdir escusas: as flores están comezando a murchar, ofenderíase a amiga que llas regalou...

Resultado: non conseguiu compartir ningunha. Voltou para a cama e pensou que no día seguinte, cando abrisen as tendas, pediría que lle entregasen algunhas flores a Ginger.

Ginger voltou da cirurxía e unha funcionaria do hospital tróuxolle un enfeite de belas flores e a pendurou da súa cama.

Logo, á mañá seguinte, despois do café, a enfermeira retornou paradicirlle a Ginger que tiña a alta e que xa podía marchar para casa. A condutora estaba de camiño para levala.

Ela púxose feliz pois chegaría a tempo para participar na festa do Nadal.
Arrombou as súas cousas namentres Bonnie se entristecía.

A florería do hospital non abría ata dentro de dúas horas.

- ¿Debería darlle unha das súas flores? - pensou.

Ginger vestiuse coa súa chaqueta e sentouse na cadeira de rodas para ser conducida pola enfermeira. Cando estaba na porta, pediu para voltar, como se lle esquecese algo.

Foi ata a súa cama, colleu as flores, aproximouse a Paquiña e, levantándose con certa dificultade, abrazouna, deixando o enfeite no seu colo. Despois, foise.
Mentres saía do cuarto, Paquiña non conseguiu dicir nada.

Apertou a pequena guirlanda nas mans, cos ollos húmidos cheos de bágoas. Ginger deulle o único agasallo que tivo á súa compañeira de cuarto.

Entón Paquiña entendeu que Ginger posuía moitas máis cousas que ela.


Eña, sen máis...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 1:09:00 da manhã por kaka      1 comentarios

sábado, dezembro 17, 2005

CDM's blog


Bueno señores, hoxe vouvos falar do blog do mellor equipo do mundo, o CDM Sport; e xa non era sen tempo.

Pois iso, dicir vos que aquí o menda (xunto co resto do equipo) construíu un blog para o CDM, onde Nene fai as crónicas de cada partido e colaboran os demais compoñentes do equipo, cada un ao seu xeito, e onde aparece a clasificación (sen actualizar, pero aparecer, aparece, ...que é o que estou dicindo), os pichichis do equipo, etc.

Facer mención especial á historia do clube, feita por Ivan e Nene; ao himno composto por Moncho, e ao maravillo escudo que fixen eu e que vos adxunto aquí

Deixovos aquí o enlace para que a visitedes CDM's blog


Eña, sen mais...

Etiquetas: ,

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 4:56:00 da tarde por kaka      9 comentarios

sexta-feira, dezembro 16, 2005

Parábola do venres: Un conto de Nadal


El era un home ben acontecido naquela aldea da Finlandia. Alfaiate, mantiña co seu traballo a esposa e filhos, ata o día en que unha gran epidemia matou a todos os seus amores.

Quedou só e por esa razón deixou de traballar.

Dentro de pouco ninguén o recoñecía andando polas rúas, esfarrapado e triste. Era un home amargado.

Agora que os cánticos de Nadal se fixesen escoitar en todas as esquinas, el continuaba mergullado na súa tristeza.
De repente viuse en fronte dun gran escaparate, cheo de brinquedos. Un rapaciño pobre ollaba con desesperación e desilusión as cousas boas e vistosas.

O home pareceu escoitar na súa intimidade o que pensaba o rapaz: eu nunca sabrei o que é ter brinquedos así de bonitos.

O antigo alfaiate comezou a chorar, por primeira vez en moito tempo, non por sí mesmo, máis ben polo neno. Pensou en cantos rapaces como aquel existirían na súa aldea. Pobres que non terían ningún brinquedo polo Nadal.

Sen pensar a onde ía, foi seguindo camiños descoñecidos. Entón, viuse diante dun barracón onde as persoas da aldea botaban lixo e desperdicios. Cousas que non querían máis.

Entrou, sen saber ben porque. Pero parecía que alguén dominaba os seus pasos. E agora, lle dicía, dentro do seu corazón:
- ¡Vaia! Busca entre os desperdicios o que poida ser arranxado. Levao para casa e arranxeo. Pintea. Decorao. E faga feliz a un rapaz.
Comezou a remexer no lixo. Había bonecas, carriños, e... ¡maravilla! Atopou unha caixa de ferramentas.

Estabam enferruxada, pero lixounas e afiounas e quedaron como novas. Nunha das divisións da caixa encontrou un xogo de agullas de costura e liñas de moitas cores.

E púxose a traballar.

Nos días seguintes, recolleu brinquedos quebrados por todos os sitios. Discretamente, preguntou e informouse onde moraba cada rapaz pobre da cidade.

Traballou arduamente ata altas horas da noite. Ata que os ollos lle doesen, a visión se lle nubrada e se adormecese na cadeira.

Ao despuntar o día, acordaba e continuaba co seu traballo de amor.

Na noite de nadal saiu con varios paquetes e foi andando, deixando en cada porta das casas dos nenos da súa lista, un brinquedo, unha boneca, un carriño ou un cabaliño de madeira.

A noite estava fría e ventaba moito. Varias veces foi e voltou, ata distribuír os sete sacos que conseguira recoller.

Cando o día espertou, os sorrisos se multiplicaran nas casas pobres, ante a sorpresa e o encanto dos agasallos.


Eña, sen mais...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 11:59:00 da tarde por kaka      3 comentarios

terça-feira, dezembro 13, 2005

Stanley "Tookie" Williams


Facía tempo que non vos demostraba que leo o xornal, e hoxe quero facelo comentandoos o tráxico final dun gran home, según din:

A vida de Stanley Tookie Williams estivo durante 24 horas en mans do gobernador de California, Arnold Swarzenegger. El era o único que podía conmutar a súa sentenza de morte despois de que a Tribunal Supremo desestimara un último recurso da apelación. O actor negoulle a clemencia.

Schwarzenegger reunírase o fin de semana cos avogados de Tookie e a acusación e mantivo o suspense durante case todo o día de onte. Pola tarde, anunciou a negativa a outorgar a graza.

A execución por inxección letal do ex fundador da violenta banda callejera Crips, que nos setenta atemorizou Los Ángeles, estaba prevista para un minuto despois da medianoite. Tookie, de 52 anos e acusado de matar a 4 persoas, converteuse xa no último símbolo dos que piden a abolición da pena de morte e o seu caso foi defendido por actores como Jamie Foxx, Danny Glover ou o rapeiro Snoop Dogg.

Cinco veces candidato ao Premio Novel da Paz e catro ao de Literatura, durante os 25 anos que leva na prisión de San Quintín o ex pandillero dedicouse a escribir libros en contra da violencia que, segundo os seus seguidores, inspirou a milleiros de nenos de todo o país.

A súa defensa presentou onte outro recurso de último minuto que non tiña ningunha posibilidade de prosperar. Afirmaban ter unha nova testemuña que lle daría azos ao caso.

A súa única esperanza era que Schwarzenegger, cos seus niveis de popularidade polo chan, decidira conmutarlle a pena por cadea perpetua sen posibilidade de liberdade condicional. En dúas ocasións anteriores que se lle presentou o mesmo dilema, o gobernator tampouco tivo clemencia cos condenados. O pasado venres, Schwarzenegger describiu o seu papel como “unha responsabilidade moi pesada”. O último gobernador de California en outorgar clemencia a un condenado a morte foi Ronald Reagan en 1967.Dende sempre, Williamns defendeu a súa inocencia nos asasinatos e denunciou as irregularidades do seu xuízo.



Eña, sen mais...

PD: Podedes ver a mesma noticia en La Voz de Galicia

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 12:01:00 da manhã por kaka      6 comentarios

sábado, dezembro 10, 2005

O lar de Angrhois


Bueno, ían sendo horas de que fixera este post, que xa mo tivo que lembrar Angel non sei cantas veces....

Imos ver, pois é que resulta que un consello de persoas, formado por Angel, Carlos, Díaz e mais eu, decidimos crear un foro en lembraza do mítico castillo.... o novo foro chámase O lar de Angrhois.

Pois iso é o que quero dicir, que xa esta feito, faltan os colorinchos (dos que me encargarei eu persoalmente.....) e que esta ben que vaiades a velo... que posteedes a miudo e tal...

Bueno aquí tedes a URL: http://kakamo.foro.st/


Eña, sen mais...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 1:02:00 da tarde por kaka      6 comentarios

sexta-feira, dezembro 09, 2005

Parábola do venres: ninguén fai nada soíño


Durante o século XV, nunha pequena aldea cercana a Nüremberg, vivía unha familia con 18 fillos. ¡¡Dezaoito!! Para poder poñer comida sobre a mesa a diario para tal prole, o pai, ourive de profesión, traballaba case 18 horas diarias no seu comercio e nalgún outro apaño que se lle presentara pola veciñanza.
A pesar das condicións tan pobres en que vivían, que o facían aparentemente imposíbel, dous dos fillos de Albrecht Durer tiñan un soño. Ambos querían desenvolver o seu talento para o arte, pero ben sabían que o seu pai xamais tería a condición económica suficiente para enviar a ningún a Nuremberg, a estudar á Academia.

Despois de moitas e longas conversacións nocturnas, chegaron a un acordo. Lanzarían ao aire unha moeda. O perdedor traballaría nas minas e, co seu salario, para pagarlle os estudos ao que vencera. E cando rematase os seus estudos, 4 anos despois, o gañador pagaría os estudos ao que quedara traballando na mina, coas ventas das súas obras, ou traballando na mina se fose necesario.

Lanzaron a moeda unha maña de domingo ao saír da Igrexa. Albrecht Durer gañou e foise estudar a Nüremberg. Albert comezou entón o perigoso traballo na mina, onde permaneceu catro anos, para sufragar os estudos do seu irmán, cuxo traballo na Academia foi un exito inmediato. A arte de Albrecht superaba por moito a da maioría dos seus profesores, e, antes da súa graduación, xa gañaba considerabeis sumas coas ventas da súa arte.

Cando o novo artista regresou á súa aldea, a familia Durer reuniuse para unha cea festiva na súa honra. Ao finalizar a memorábel velada, Albrecht púxose en pé no seu lugar de honra na mesa, e propuxo un brinde polo seu irmán querido, que tanto se sacrificou para facer do seu soño unha realidade. As súas palabras foron:

- E agora, Albert, meu querido irmán, agora é o teu turno. Agora podes ir a Nuremberg a perseguir o teu soño, que eu me fago cargo de ti.

Todos os ollos fitaron con ansiosa expectativa para a extremidade oposta da mesa onde Albert estaba sentado. As bágoas humedeceran a súa palida cara. Axitando a cabeza repetiu,

- Non... Non... Non... Non...

Finalmente, Albert levantouse, secou as súas bágoas e, mirando un por un ao redor da mesa, dixo suavemente:

- Non, irmán. Eu non podo ir a Nuremberg. É moi tarde para min. ¡Mira que fixeron catro anos traballando nas minas coas miñas mans! Os ósos de cada dedo crebouse polo menos unha vez, e ultimamente teño sofrido de artrite. Sufrín para suxeitar a copa coa miña man dereita durante o brinde, moito menos conseguiría trazar liñas delicadas, no papel ou na tea, con pluma ou con pincel. Non, irmán... para min é demasiado tarde.

Máis de 450 anos pasaron dende aquela. Hoxe en día os grabados, óleos, acuarelas e demais obras de Albrecht Durer poden ser vistos en museos de todo o mundo. Pero seguramente vostede, como a maioría das persoas, só lembre un. É máis, seguramente ata teña un no seu escritorio ou na súa casa.

Un día, por respecto e admiración, Albrecht Durer rendelle un homenaxe a Albert por todo o que sacrificou por el debuxando as súas mans maltratadas coas palmas unidas e os dedos apuntando ao ceo. Chamou a esta obra simplemente "Mans", pero o mundo enteiro abriu de inmediato o seu corazón á súa obra de arte e nomeouna como "Mans que oran".

A próxima vez que a vexas, fique un segundo a ollala. Permite que che serva de recordatorio, se é que o precisas, de que:

¡¡¡¡¡NUNCA NINGUÉN TRIUNFA SO!!!!!

¡¡¡¡Lembradevos de agradecer sinceramente todo aos que vos axudaron a estar onde estades!!!!


Xa que estamos eu quero aproveitar para facelo....

¡¡¡¡¡¡¡Grazas rapaces!!!!!!!


Eña, sen mais...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 9:10:00 da tarde por kaka      3 comentarios

quarta-feira, dezembro 07, 2005

Borron e conta nova


Non dubido que vos estaredes preguntando a santo de que vén este post... e a moitos dos que leades isto non se vos pasaría pola cabeza xamais, aínda que algúns privilexiados xa sabedes de que estou falando...

Non quero prolongar a vosa incertidume e tratarei de satisfacer a vosa ansia de coñecemento do xeito maís breve que me sexa posíbel, ou polo menos esa é a miña intención, que é o importante:

Pois resulta que hai uns días que escribo un diario (si un diario rapaces, esa chisma no que un anota cousas...), titulado do mesmo xeito que este post, e digo titulado porque cando sexa maior teño previsto publicalo, será o best seller máis vendido, alcanzarei tanto prestixio entre os homes como Ronaldinho, levantarei máis pasións entre as mulleres que Beckham, convirtireime no Harry Potter das próximas xeracións e, o máis importante, todo isto reportárame tantos beneficios que serei máis rico que Bill Gates

Pero a parte de todas estas circunstancias dígovos que é algo útil e que algo que influe moi positivamente na conduta das persoas humanas e dende aquí quero aconsellárvolo a todos.

Pois iso, se vos rides que non sexa moito, e se vos rides moito non morrades e se morredes estavos ben


Eña, sen mais...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 11:56:00 da tarde por kaka      4 comentarios

Aniversario de Joan


Pois iso, que hoxe é o aniversario de Joan e quero felicitalo dende o meu humilde blog... e que se vos peta que o fagades vos tamén que pra iso creo esta entrada...

Pois iso, ¡¡¡FELICIDADES CAMPIÓN!!!! parabéns e que cumpras moitos máis e todo iso que adoitamos dicir nestes días


Eña, sen mais...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 12:22:00 da manhã por kaka      4 comentarios

terça-feira, dezembro 06, 2005

O aborto da galiña


Recupero para vos o mítico "Aborto da galiña":

O aborto da Galiña:


As enquisas non poden ser máis alarmantes
xamais tivemos un caso así antes
non sei onde iremos parar
todas as galiñas queren abortar

¿E usté que opina do aborto da galiña?

Aprobalo sería o caos da economía
aumentarían os prezos das tortillas
non podríamos comer tortilla de pataca

¿E usté que opina do aborto da galiña?

Propuxemos que usen a pílula anticonceptiva
respostáronos cunha rotunda negativa
o problema escápasenos das manos
tampouco queren usar condón os galos

E usté que opina do aborto da galiña?

Aprobalo seria fatal
todos os animais querrían igualdá
se isto non fora o caos non tardaría en selo
se quixeran abortar ovellas vacas e cerdos.

¿E usté que opina do aborto da galiña?
Que tempos.....


Eña, sen mais...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 9:02:00 da tarde por kaka      1 comentarios

domingo, dezembro 04, 2005

Relacións humanas


Seguindo á línea do manual aquel que vos puxera, hoxe vos poño unha historia ficticia con personaxes ficticios que trata de describir a crua realidad. As complexas relacións entre nós (os homes) os simples e vós (as mulleres) as complicadas, dicir que non quero xeneralizar porque cada persoa é distinta, pero dou por suposto que iso xa sabemos todos e que ninguén se vai tomar o escrito ao pé da letra.
Pois iso, sen máis dilación comezo a narración:

Poñamos que un chico chamado Luis síntese atraído por unha muller chamada Ana. El proponlle ir xuntos ao cine, ela acepta e pásano ben. Unhas poucas noites despois el invítaa a cear, e de novo, están a gusto. Continuando véndose regularmente, e un tempo despois ningún deles ve a ningunha outra persoa. Entón, unha noite cando van cara casa, pásalle un pensamento a Ana pola cabeza e, sen pensalo, di:

- ¿Dáste conta de que xusto hoxe fai 6 meses que nos vemos?
E entón faise silencio no automóbil. A Ana parécelle un silencio estruendoso e pensa:

- Vaia, pregúntome se lle molestou que dixera iso. Quizais se sinte restrínxido pola nosa relación; quizaibes cre que estou tratando de forzalo a algunha clase de obriga que él non desexa, ou sobre a que non está moi seguro.

E Luis está pensando:

- Vaia. Seis meses.
E Ana pensa:

- Pero eu tampouco estou segura de querer esta clase de relación. Ás veces me gustaría ter un pouco máis de liberdade, para ter tempo de pensar sobre o que realmente quero que nos manteña na dirección á que nos estamos dirixindo lentamente..., quero dicir, ¿cara onde imos? ¿Imos simplemente a seguir véndonos neste nivel de intimidade? ¿Dirixímonos cara o matrimonio? ¿Fillos? ¿Unha vida xuntos? ¿Estou preparada para este nivel de compromiso? ¿Coñezo realmente a esta persoa?
E Luis pensa:

- ... Así que iso significa que foi... vexamos... febreiro cando comezamos a saír, que foi xusto despois de deixar o automóbil no taller, ou sexa que... miremos o contakilómetros... ¡Mecachis! Teño que cambiarlle o aceite ao coche.
E Ana pensa:

- Está disgustado. Podo velo na súa cara. Quizais estou interpretando isto completamente mal. Quizais quere máis da nosa relación, máis intimidade, máis compromiso; quizais motou (antes ca min) que estaba sintindo algunhas reservas. Sí, aposto a que é iso. Por iso é tan reluctante a dicir nada sobre os seus propios sentimintos. Ten medo de ser rexeitado.
E Luis pensa:

- E vou a ter que dicirlles que me miren a transmisión outra vez. Non me importa o que digan esos imbéciles, aínda non cambia ben. E esta vez será mellor que non intenten botarlle a culpa ao frío. ¿Que frío? Hai 30 graos fóra, e esta cousa cambia como un camión de basura, i eu lles pago a eses ladróns incompetentes 60.000 pts.
E Ana está pensando:

- Está enoxado. E non podo culpalo. Eu estaría enfadada tamén. Deus, síntome tan culpábel facéndoo pasar por isto, pero non podo evitar sentirme como me sinto. Simplemente, non estou segura.
E Luis piensa:

- Probabelmente me dirán que só ten tres meses de garantía. Sí, iso é xusto o que me van a dicir os moi capullos.
E Ana está pensando:
- Quizais son demasiado idealista, esperando que veña un cabaleiro no seu cabalo branco, cando estou sentada ao lado dunha moi boa persoa, unha persoa coa que me gusta estar, unha persoa que realmente me importa, unha persona á que realmente parezo importarlle. Unha persoa que sofre por causa das miñas egocéntricas fantasías románticas de nena pequena.
E Luis pensa:

- ¿Garantía? ¿Queren unha garantía? Dareilles unha garantía. Collerei a súa garantía e a...

- Luis - di Ana en voz alta.

- ¿Que? - di Luis, sorprendido.

- Por favor, non te tortures así - di ela, cun inicio de lágrimas nos seus ollos.- Quizais nunca debín dicir... Oh, Deus, síntome tan... - Interrómpese, case chorando.

- ¿Que? - di Luis.

- Son tan tonta - chora Ana-. Quero dicir, xa sei que non hai tal cabaleiro. É estúpido. Non hai cabaleiro, nin cabalo.

- ¿Non hai cabalo? - di Luis.

- ¿Pensas que son tonta, verdade? - di Ana.

- Non -di Luis, contento por fin de coñecer a resposta axeitada.

- É só que... só que... preciso algo de tempo - di Ana.
Hai unha pausa de 15 segundos mentres Luis, pensando todo o rápido que é capaz, trata de dicir unha resposta segura. Finalmente ocórreselle unha que cre que pode funcionar:

- - di.
Ana, fortemente emocionada, toca a súa man:

- Oh, Luis, ¿realmente pensas iso? - di ela.

- ¿O que? -di Luis.

- Iso, o do tempo - di Ana.

- Ah, -di Luis-, sí.
Ana vólveuse para miralo e fixa profundamente a súa mirada nos seus ollos, facendo que el se poña moi nervoso sobre o que ela poida dicir logo, sobre todo se ten que ver cun cabalo. Ao final, ela di:

- Grazas, Luis.

- Grazas -di Luis.
Entón el lévaa a casa, e ela túmbase na súa cama, é un alma torturada e en conflito, e chora ata amencer. Mentres, Luis, volve á súa casa, abre unha bolsa de patacas, encende a tele, e inmediatamente se atopa inmerso nunha retransmisión dun partido de tenis entre dous checos dos que nunca oira falar. Unha débil voz nos máis recónditos rincóns da súa mente dille que algo importante pasaba no coche, pero está ben seguro de que non hai forma de que puidese entendelo, así que opina que é mellor non pensar niso.

Ao día seguinte Ana chama á súa mellor amiga, ou quizais a dúas, e falarán sobre a situación seis horas seguidas. Con doroso detalle, analizarán todo o que ela i el dixeron, pasando sobre cada punto unha e outra vez, examinando cada palabra, e cada xesto por nimios significados, considerando cada posíbel ramificación. Continuarán discutindo o tema, unha e outra vez, por semanas, quizais meses, sen chegar a conclusións definitivas, pero sen aburrirse del tampouco.

Mentres, Luis, un día mentres ve un partido de fútbol cun amigo común seu e de Ana, durante os anuncios, fruncirá o cello e dirá:

- Raúl, ¿sabes se Ana tivo algunha vez un cabalo?

Espero que vos gustara, a min fíxome pensar nalgunhas cousas....


Eña, sen mais...
Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 11:34:00 da tarde por kaka      2 comentarios

sábado, dezembro 03, 2005

"La barbacoa"


He aquí unha mostra da xenialidade poética e literaria dun dos mellores artistas que deu o seculo XX: Georgie Dann e a sua canción do veran: "la barbacoa". Estudiémola letra en cuestión:


LA BARBACOA:

Este Domingo con todos los amigos
nos vamos para el campo a comer la barbacoa.
Y nos reunimos con un montón de gente
hacemos nuestro ambiente y una linda barbacoa.
Fíxense que rima máis conseguida no segundo e cuarto verso. Só a un artista do nivel de Georgie Dann se lle ocurriria rimar barbacoa con barbacoa. Maxistral.
Nos llevamos muchas cosas,
las bebidas, las gaseosas.
Obsérvese como O Artista fai unha clara distinción entre bebidas e gaseosa. Só a Georgie Dann se lle ocurriría considerar a gaseosa como un alimento dos Deuses, e polo tanto, de demasía alcurnia como para mezclalo con "bebidas" de mortais.

La salsita, las costillas,
buena carne en la parrilla
el carbón y el chuletón.

La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
Impresionante alusión anglosaxona.

Que ricos los chorizos parrilleros.
LOS CHORIZOS PARRILEROS.
Que ricas las salchichas a la brasa.
LAS SALCHICHAS A LA BRASA.
Que buenas las chuletas de cordero.
LAS CHULETAS DE CORDERO.
Qué orixinalidade a hora de introducilos coros, as segundas voces... Literatura pura e dura.

Que bueno es este vino de garrafa.
ESTE VINO DE GARRAFA.
¡Que mostra de humildade!

Voy echando leña al fuego
y siguiendo con el juego.
Cuando quieren darse cuenta
las parejas se calientan
y no pueden esperar.
Como bo literato, introduce certo aire erótico-alimenticio (quén non atopou alusións similares en Shakespeare, Góngora ou incluso O Evanxeo segundo San Mateo).

La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".

A mí me gusta la carne que está tierna
muslitos y pechuga y hacerlos vuelta y vuelta.
Mientras los otros que comen que da miedo
disfrutan como locos chupándose los dedos.
Aquí non se sabe se segue falando dunha barbacoa ou xa directamente está pola faena...

La vecina que es muy mona
toma el Sol en la tumbona.
Yo les hago algo sencillo
pero quiere el solomillo
que le gusta mucho más.
Confirmado.

La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".

Que ricos los chorizos parrilleros.
LOS CHORIZOS PARRILEROS.
Que ricas las salchichas a la brasa.
LAS SALCHICHAS A LA BRASA.
Que buenas las chuletas de cordero.
LAS CHULETAS DE CORDERO.
Que bueno es este vino de garrafa.
ESTE VINO DE GARRAFA.

Nos llevamos muchas cosas,
las bebidas, las gaseosas.
La salsita, las costillas,
buena carne en la parrila
el carbón y el chuletón.

Las chuletas de cordero, mama.
Los chorizos parrilleros, mama.
Las salchichas a la brasa, mama.
Ese vino de garrafa, mama.
Importantes estudiosos da literatura contemporánea non logran porse dacordo sobre se a última palabra de cada verso e unha orden ou non.

La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".
La barbacoa, la barbacoa.
Como me gusta la "Barbekiú".

Estaredes dacordo comigo que Georgie Dann merece con creces o destacadísimo lugar que ocupa na música deste país...


Eña, sen mais...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 11:57:00 da tarde por kaka      2 comentarios

sexta-feira, dezembro 02, 2005

Parábola do venres: Colecionista de problemas


Weno, anunciovos que hoxe inaguro o día semanal das parábolas, que por cadrar como lle cadra será todos os venres. Pois iso, espero que vos sirva de algo.... Eña, comezarei por unha titulada:

Colecionista de problemas:

Esto aconteceu nunha aldea onde había moitos colecionistas que pasaban a vida xuntando obxectos descartados polas outras persoas. Os colecionistas descobriran que unha vez que se teña unha grande e variada cantidade de artigos descartados, estes se tornaban valiosos de novo.

Un colecionista tiña unha provisión espléndida de garrafas de vidro e chamaba a atención pendurando algunhas en árbores e facendo música batendo con varas nelas. Outro colecionaba zapatos de todos os tamaños e comentaba canto variaba o tamaño e as formas dos pés das persoas.

Había colecionistas de panela, colecionistas de selos, colecionadores de sobreiros, de comics e colecionistas de cromos. En verdade, era unha verdadeira coleción de colecionistas.

Un día un home vello chegou á cidade e vagando pola aldea preguntaba onde estaba a praza dos colecionistas. Levava um gran paquete, mais non parecía estar cargado nin ser moi pesado. Atpou a praza dos colecionistas e ficou nunha esquina.

Naturalmente, os colecionistas descobriran que había un novo colecionista na cidade, e eles querían saber que tiña no paquete. E el respondeu que non había mais nada que o seu almorzo e un chuvasqueiro para a choiva.

- ¿Quere dicir que non coleciona nada? - preguntaron.

- ¿Non é un colecionista?

- Oh, si. - respondeu - eu son un gran colecionista. Mais o que eu coleciono non cabe nun paquete ou nunha caixa. Eu coleciono os problemas e as preocupacións das persoas.

Esta era unha idea estraña e pedíronlle que se explícase.

- Ben, vexamos, eu descubrín hai moito tempo que entre as cousas das que todos nos queremos librar estan as preocupacións, os problemas, tristezas, tempos difíciles, todo este tipo de cousas que minan a moral das persoas e fan máis tristes as súas vidas. Así, eu ofrézome para colecionar estes problemas e que se sintan ben. ¿Non é doado?

Algúns dos colecionistas pensaron que era unha idea tola e que posibelmente sería perigoso para a reputación da súa profesión.

O vello non parecía perxudicar ninguén, entretanto, así que o deixaron só. Logo apareceu alguén que lle preguntou como se colecionaban os problemas, e el respondeu:

- Ben, probabelmente hai algo na súa vida que o aborrece agora mesmo, algunha preocupación que teña. Fáleme diso e eu a acrecentarei a miña coleción.

- ¿E iso axudarame?¿ Vostede pode facer desaparecer o problema se eu llo conto?

- Non, mais se sentirá mellor. Probe.

Así a persoa falou para o vello sobre un problema seu. Cando rematou a historia, o colecionista de problemas acenou coa cabeza algunhas veces, elevou as mans como se erguese algo pesado e finxiu colocar algo no paquete.

- ¡Xa o gardei!. ¿Como se sente? Preguntou.

A persoa do problema respondeu:

- Estrano. Síntome bem. Noto que podo controlar o problema moito mellor agora. ¡Realmente funciona!

As palabras espalláronse polo vento e cabo dun anaco había unha multitude arredor do coleccionista de problemas.

Un día, unha muller apareceu na aldea camiñando lentamente e con considerábel dificuldade. Levárona ao colecionista de problemas e cando lle explicou que tipo de colecionista era comezou a laiar:

- Oh, vostede non sabe cantos problemas e fardos pesados hai neste mundo. Eu veño dunha cidade onde hai máis problemas que en ningures. Todos sofren e ninguén ten esperanza. E o peor é que as autoridades da cidade prosperan pasando por rib dos problemas do pobo. É un lugar horríbel, desesperante. Eu tiven que partir. Era a única esperanza que tiña.

O colecionista de problemas ficou calado, ergueuse e levantou o paquete cun xesto que era máis lento e máis doloroso que o normal. Depois dun longo silencio, dixo:

- Teño que ir ata alí.

Os paisanos e a muller protestaron, pois non querían que se fora. Tiñan medo de que ficase na cidade.

O vello non tivo máis opción que irse no medio da noite.

Moito tempo pasou ata que un xové cansado entrou na aldea. As persoas sabían, sen preguntar, que viña da cidade. Axudárono do mellor xeito posíbel, e cando se sentiu mellor, preguntáronlle se sabía do vello que tiña partido para a cidade varias semanas atrás.

- ¡Coñecino si! Este home entrou quedo na cidade e, ao princípio, ninguén o notou. Entón de vez en cando víalo conversar con persoas, escoitando principalmente. Cando unha persoa remataba de falar, el curvaba a cabeza e facía estranos xestos coas mans e a persoa sentíase mellor. Por primeira vez nun bo tempo, as persoas da cidade comezaban a sentirse mellor e a ter un pouco de esperanza.

- Si, sabémolo. El fixo iso aquí tamén. - Respondeu un dos aldeanos.

- Ben, non tardou moito tempo en que o notaran as autoridades. Mandáronlle partir e deixar de entrometerse nas vidas doutras persoas. El simplemente recusou. - Dixo o xové da cidade.

E cos ollos tristes e un nó na garganta, continuou:

- Mandárono á prisión, mais tamén alí seguiu colecionando os problemas dos prisioneiros. Finalmente, as autoridades decidiron que era unha ameaza subversiva para o sistema. Así que o executaron.

Os paisanos afundíronse na desilusión. Algúns comezaron a chorar.

- Eu sinto moito traerlles malas novas. El tamén era amigo meu.

- É doloroso para nós, como comprendera. ¿Que faremos agora que morreu?

De repente a face do xové se iluminou.

- ¡A idea aínda funciona! - Exclamou.- ¡Colecionar problemas aínda funciona! Vostedes poden facelo para min e eu podo facelo para vós. ¡El só nos ensinou como se facía!

O xové saltou, cheo de enerxía e con forza renovada.

- ¡Volvo á cidade!

- ¿E que fará alá? - preguntaron varios aldeanos á vez - Alá existen moitos problemas.

- ¡Exactamente! ¡Exactamente! - continuou - É por iso que vou. Aprendín a lección, vou axudar ás persoas a sentírense mellor. ¡Tornareime colecionista de problemas! O que teño que facer é simple: basta con escoitar as persoas. Facer que se abran e así reflexen mellor e se sintam máis ledos. E hei espallar o que aprendín. Hei de criar novos colecionistas de problemas.

¡EI TI! ¿QUERES CONVERTIRTE NUN COLECIONISTA DE PROBLEMAS?

Eña, sen mais....

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 11:44:00 da tarde por kaka      3 comentarios

CiberIrmandade

UNA VIÑETA CADA DÍA