Parábola do venres: ninguén fai nada soíño
Despois de moitas e longas conversacións nocturnas, chegaron a un acordo. Lanzarían ao aire unha moeda. O perdedor traballaría nas minas e, co seu salario, para pagarlle os estudos ao que vencera. E cando rematase os seus estudos, 4 anos despois, o gañador pagaría os estudos ao que quedara traballando na mina, coas ventas das súas obras, ou traballando na mina se fose necesario.
Lanzaron a moeda unha maña de domingo ao saír da Igrexa. Albrecht Durer gañou e foise estudar a Nüremberg. Albert comezou entón o perigoso traballo na mina, onde permaneceu catro anos, para sufragar os estudos do seu irmán, cuxo traballo na Academia foi un exito inmediato. A arte de Albrecht superaba por moito a da maioría dos seus profesores, e, antes da súa graduación, xa gañaba considerabeis sumas coas ventas da súa arte.
Cando o novo artista regresou á súa aldea, a familia Durer reuniuse para unha cea festiva na súa honra. Ao finalizar a memorábel velada, Albrecht púxose en pé no seu lugar de honra na mesa, e propuxo un brinde polo seu irmán querido, que tanto se sacrificou para facer do seu soño unha realidade. As súas palabras foron:
- E agora, Albert, meu querido irmán, agora é o teu turno. Agora podes ir a Nuremberg a perseguir o teu soño, que eu me fago cargo de ti.
- Non... Non... Non... Non...
- Non, irmán. Eu non podo ir a Nuremberg. É moi tarde para min. ¡Mira que fixeron catro anos traballando nas minas coas miñas mans! Os ósos de cada dedo crebouse polo menos unha vez, e ultimamente teño sofrido de artrite. Sufrín para suxeitar a copa coa miña man dereita durante o brinde, moito menos conseguiría trazar liñas delicadas, no papel ou na tea, con pluma ou con pincel. Non, irmán... para min é demasiado tarde.
Máis de 450 anos pasaron dende aquela. Hoxe en día os grabados, óleos, acuarelas e demais obras de Albrecht Durer poden ser vistos en museos de todo o mundo. Pero seguramente vostede, como a maioría das persoas, só lembre un. É máis, seguramente ata teña un no seu escritorio ou na súa casa.
Un día, por respecto e admiración, Albrecht Durer rendelle un homenaxe a Albert por todo o que sacrificou por el debuxando as súas mans maltratadas coas palmas unidas e os dedos apuntando ao ceo. Chamou a esta obra simplemente "Mans", pero o mundo enteiro abriu de inmediato o seu corazón á súa obra de arte e nomeouna como "Mans que oran".
A próxima vez que a vexas, fique un segundo a ollala. Permite que che serva de recordatorio, se é que o precisas, de que:
¡¡¡¡¡NUNCA NINGUÉN TRIUNFA SO!!!!!
¡¡¡¡Lembradevos de agradecer sinceramente todo aos que vos axudaron a estar onde estades!!!!
Xa que estamos eu quero aproveitar para facelo....
Eña, sen mais...
Etiquetas: parábolas
Califica esta entrada: |
Esbardallado ás 9:10:00 da tarde por kaka 3 comentarios
3 Comentarios:
Xa... bo título.... por certo, seremos os máis pesados, pero nunca te dixeron que unha web constrúese coas aportacións que che fan os de fóra??
Ala, xa teño o récord (magoa, para unha vez que vou á cabeza e por pesada...)
Deica!!
Seino, para iso puxen esta parabola e aproveitar para agradecervolo....
Eña, sen mais...
Molame as parabolas q pos meu! Eu kreo k era mais facil k fixeras unha web k un blog kreo k poderias explotalo mais non?
Enviar um comentário
<< Inicio