Parábola do venres: quen nunca copiou...
- ¡Moi ben Paquiño! ¡A súa proba foi das mellores da clase!
- ¡Fíxena boa! - pensou - ... se dona Érica soubese que copiei no exame...
- ¿E se Érica o descobrera? ¡Que vergoña!
- ¡Moi ben, Paquiño! ¡Gosto de velo! Hoxe déchesme unha gran alegria. Dille o pai todo feliz.
- ¡Parabéns meu fillo! Deus che de a súa beizón; - engadiu a súa nai, dándolle un abrazo.
- E agora, - pensou Paquiño - ¿como vou saír desta? Día máis, día menos, todos acabaran decatándose do pouco que sei. ¿que vou facer? Papá, mamá, dona Érica e os meus colegas. Todos... todos sentirán vergoña de min. ¡Ah! ¡¿¡¿Por que o fixen?!?! Coitada da profesora. ¡Tan cariñosa! Fíxeno simplemente porque tiña "dor de ollos" e usaba uns lentes grandes e escuros, iguais aos do Silvano.
¡Ficou asombrado, canta cousa había que aprender! Cantas cousas que dona Érica ensinara, e que el case non sabía nada. A partir daquel momento, non deixou de estudar; e colleu tanto gusto polos estudos que profundizaba cada vez máis neste mundo novo, cheo de felicidade.
Na seguinte avaliación foi facer o exame moi ben preparado.
¡E fíxoo sen ningún demérito, unha proba maravillosa! Con todo, faltáballe respostar a unha pregunta de historia e por máis que se esforzaba non conseguía lembrar o nome do segundo Gobernador Xeral do Brasil.
Só lle faltaba iso, e púxose a meditar:
- O primeiro foi Tomé de Souza. ¿Ou foi Maurício de Souza? Non. Maurício de Souza é o pai da Mónica e do Ceboliña, tío do Cascão!.
- O terceiro foi Mém de Sá , ¿e o segundo? ¡¿¡Será que non o vou lembrar...!?! Por un pésimo goberno. ¡Ah! ¿Quem foi...? ¿quem foi...?
- Duarte da Costa.
Cando dona Érica voltou a coidar da classe, el xa sabía a resposta. Era Duarte da Costa, mais ficaba triste... ¡quería lembrarse quen era por sí mesmo!
Pero agora, xa non tiña valor aquela pregunta e Paquiño entregou a súa proba sen respondela. Depois da corrección, dona Érica chamou ao menino e dille:
- Estou contenta contigo. Fixeches unha proba excelente, máis deixou sen respostar unha pergunta fácil. ¿Por que?
- Sabe... eu... eu.. é que... o mês passado... cando saquei unha das mellores notas...
- Xa o sei, Paquiño. Vinche cando mirabas os teus cadernos. Ninguén engana a professora. Compadecinme de ti.
- E non me di nada... - balbuciu o neno, medio desconcertado e completamente sorprendido.- ¿Para que Paquiño? ¿Non foi melhor así?
A boa professora sorriu meigamente e abrazou o meniño. Conquistara um alumno exemplar.
Sen máis...
PD: que cada quen tire a súa propia conclusión...
Etiquetas: parábolas
Califica esta entrada: |
Esbardallado ás 11:26:00 da tarde por kaka 5 comentarios
5 Comentarios:
Jo! Como me gustou esta parábola! Pois sí, non coñezo a ninguén que non copiara na súa vida... Tamén penso que no copiar ás veces se desenvolven certas destrezas que non se acadan doutro xeito: e hai que facelo ben, porque a maioría dos profesores non son como dona Érica.
jus, yo ya ace muxo q no copio. creo q este año ninguna vez... sera x eso q aora suspendo mas, asi q tendre q kambiar
mira q safe examenes de fisica y esta evaluacion uno de dibujo con un par de chuletas aun asi.. es chungo usarlas si no mira yago q le cacho ricardo xd
Eu nunca fixen chuletas! Podo tirar a pedra, non si?... Jejeje, pero chivatazos sí, así que non sei eu se valerá!! Bicos!
Ultimamente non copio, e aínda que teño levado chuletas, como non sei mentir, nunca as saquei... cando mito ou fago algo mal, a miña cara parece un letreiro luminoso de neón que pon: minte, está copiando!!
Así que mellor deixalo para profesionais... iso sí, estiven en exames que parecían concentracións de chuleteiros!!
bicos
Enviar um comentário
<< Inicio