Parábola do venres: ¿Vidro ou diamante?

Un home esperaba para cruzar unha avenida cando un brillo na rúa que pisaba chamou a súa atención.

Botoulle unha ollada sen se anicar e pensou:

- ¡Debe ser un anaco de vidro! E, sen máis, foise.

Máis tarde outro home na mesma situación percibiu o brillo, abaixouse, pegou a pedra medio sucia e viu que estaba tallada coma un lindo diamante. Parecía mesmo un diamante enviando raios luminosos coas cores do arcoiris cando se colocaba ao sol.

O home pensou:

- ¿E será un diamante? ¿Deste tamaño? ¿Perdido aquí? ¿Como chegou parar aquí? Tal vez debía levalo a un alfaiate para ver ser é verdadeiro.

Ollaba e ollaba e de repente dise a si mesmo:

- ¡Que idiota son!, imaxinar que iso é un diamante... só pode ser un vidro tallado en forma de diamante que caeu dalgún anel de bisuteria. ¿Por que alguén coma min iría achar un diamante?

E se o levo a un alfaiate aínda vou ter que aturar a súa burla por pensar que podía ser un diamante... como ía achar eu un diamante así... perdido na rúa...

E, pensando así, deixou de novo a pedra na rúa e atravesou a avenida medio triste pola súa pouca sorte.

No día seguinte outro home pasando polo mesmo lugar viu a pedra, atraído polo seu brillo.

- ¡Que beleza de pedra! - pensou -. Parece un diamante, tal vez ata sexa un diamante, mais tamén pode ser apenas un pedazo de vidro imitando um diamante... o mellor que teño que facer é levala a un alfaiate e pedir unha avaliación.

E colocou a pedra no peto.

Cando a levou para avaliación descubriu que era un verdadeiro diamante, de moitos quilates e cunha lapidación especial.

¡Era unha pedra moi valiosa! Realmente especial e o home ficou moi feliz coa súa boa sorte.

Na nosa vida as veces atopamos persoas que son coma ese diamante... ¡valiosas!

Mágoa que non sempre nos damos o tempo preciso para avalialas, confiando na nosa primeira, e moitas veces errónea, impresión. Ou simplemente pensando que nunca tivemos sorte. Entón... ¿por que aquela persoa apareceu xustamente para nós?

Sen máis...