Neko




Inicio Autor Arquivos Etiquetas Ranking Campañas Resumos      

-¡Podeis colaborar con la página pinchando en los anuncios!

sexta-feira, maio 05, 2006

Parábola do venres: O verdadeiro valor do anel


Bueno, hoxe deixovos aquí a parábola que máis me gusta dese libro meu que algún xa coñece (o de Diógenes e o prostíbulo... que xa vos porei outro día).

- Veño aquí, mestre, porque me sinto tan pouca cousa que non teño forzas para facer nada. Dinme que non sirvo para nada, que non fago nada ben, que son un desastre e moi idiota. ¿Como podo mellorar?¿que podo facer para que me valoren máis?
O mestre, sen ollalo, di:

- Síntoo moito, mais non te podo axudar, debo resolver primeiro o meu propio problema. Talvez despois.
E facendo unha pausa falou:

- Se ti me axudases, eu podería resolver este problema con máis rapidez e despois talvez poida axudarte.

- Claro, mestre -
tatexou o rapaz.
Mais se sentiu outra vez desvalorizado e as súas necesidades postergadas.

- Ben - continuou o mestre. O mestres quitouse un anel que levaba no dedo menique da man esquerda e, dándollo ao rapaz, engadiu -: Colle o cabalo que está aí fóra e vai ata o mercado. Debo vendelo porque teño que pagar unha débeda. É preciso que obteñas por el a máxima suma posíbel, mas non aceptes menos dunha moeda de ouro. Vai e volta con esa moeda o máis rápido posíbel.

O rapaz tomou o anel e partiu. Apenas chegou ao mercado comezou a ofrecer o anel aos mercaderes, que o miraban con algo de interes, ata que dicía canto pedía por el.

Cando o mozo mencionana a moeda de ouro, algúns rían, outros viraban a cara, mais só um velliño foi amábel para explicarlle que unha moeda de ouro era demasiado valiosa para entregala a cambio dun anel.

Tentando axudar ao rapaz, chegaron a ofrecer unha moeda de prata e un caldeiro de cobre, mais o mozo seguía as instrucións de non aceptar menos dunha moeda de ouro e rexeitaba as ofertas.

Despois de ofrecer a alfaia a todos os que pasaran polo mercado, abatido polo fracaso montou no cabalo e voltou. O rapaz desexou ter unha moeda de ouro para poder mercarlle el mesmo o anel, e liberar da preocupación ao seu mestre, para recibir ao fin axuda e consellos.

Entrou na casa e dille:

- Mestre, síntoo moito, mais é imposíbel conseguir o que me pediu. Talvez puidese conseguir 2 ou 3 moedas de prata, mas non penso que se poida enganar a ninguém sobre o verdadeiro valor do anel.
- Iso que dixeches é moi importante, - contestou sorrinte - debemos saber primeiro o verdadeiro valor do anel. Volve a montar no cabalo e vai ata o alfaiate. ¿Quen mellor para saber o valor exato do anel? Diga que quere vender o anel e pregunte canto che dá por el. Mais non importa canto che ofreza, non o venda. Volta aquí co meu anel.

O rapaz foi ata o alfaiate e deulle o anel para examinar. O alfaiate examinou o anel cunha lente, pesouno e dixo:

- Diga ao seu mestre, se quere vendelo agora mesmo, que non podo darlle máis que 58 moedas de ouro.

- ¡¡58 MOEDAS DE OURO!!! -
exclamou o mozo.

- Si, - replicou o alfaiate - eu sei que con tempo poderíamos obter cerca de 70 moedas, pero se a venda é urxente...
O rapaz correu emocionado á casa do mestre para contarlle o acontecido.

- Senta - dixo o mestre despois de ouvir ao mozo -. Ti es coma ese anel, unha alfaia valiosa e única. E como tal, só pode avaliarte un verdadeiro experto. ¿¿Por que vas pola vida pretendendo que calquera descubra o seu verdadeiro valor??

Sen máis...

Etiquetas:

Califica esta entrada:

 Esbardallado ás 8:51:00 da tarde por kaka      1 comentarios

1 Comentarios:

Anonymous Anónimo dixo...

Unha das mellores parábolas!!! Engadiría que, ademáis, os expertos que nos poden xulgar mellor son de moi diversa índole, xa que opinarán sobre distintas características nosas: non estamos feitos dunha masa homoxénea...

domingo mai. 14, 06:02:00 da tarde  

Enviar um comentário

<< Inicio

CiberIrmandade

UNA VIÑETA CADA DÍA