Parábola do sábado: As palabras teñen forma

Bueno, anunciar que por unha serie de circunstancias, a historia esta das parábolas cambia do venres para o sábado, espero que non vos importe moito. Veña, aí vos queda:


Um home estaba sentado ao lado do ataúde da súa muller, triste e amargurado. De repente viu pasar en fronte súa un desfile de formas belas e brillantes, leves de beizos rosados e ollos claros de ledicia.

- ¿Quen sodes vós, belas criaturas? - preguntou el.

E elas responderon:

- Somos as palabras que lle poderías ter dito a ela.

- ¡Ooh! ¡Queden comigo! - implorou o home.- As súas belas formas son coma un puñal cortándome o corazón, pero mesmo así queden comigo, pois ela está fría e muda e eu estou soíño.

Elas responderon:

- Non, non podemos ficar porque non temos existencia. Somos apenas a luz que xamais brillou.

E marcharon.

O home continuou triste e amargurado. De repente viu erguerse entre el e o cadaleito un bando de formas terríbeis, pálidas, de beizos brancos e ollos de fogo. O home estremeceuse e preguntou.

- ¿Quen sodes vós, formas horrendas?

E elas responderon:

- Somos as palabras que ela ouviu de ti.

O homem berrou aterrado.

- ¡Saian daquí, deixenme só! ¡Mellor a soidade que a vosa compaña!

Mais elas se sentaron en silencio, fixaron os ollos no home e permaneceron con el para sempre.

Sen máis...