Parábola do sábado: Olimpiadas

Hai algúns anos atrás, nas Para-olimpiadas de Seattle, nove participantes, todos con deficiencia mental ou física, aliñáronse para a saída da carreira dos 100 metros lisos.


Ao sinal, todos partiron, non precisamente en disparada, pero coa vontade de dar o mellor de si, rematar a carreira e gañar. Todos, coa excepción dun rapaz que tropezou no asfalto, caeu rodando e comezou a chorar. Os outros oito ouviron o choro, diminuíron o paso e ollaram para atrás.

Entón eles viraron e voltaron. Todos eles. Unha das nenas, con Síndrome de Down, axeonllouse, deulle un bico ao rapaz e dille:

- Tranquilo, agora vai sanar.

E todos os nove competidores deronse as mans e andaron xuntos ata a liña de meta. O estadio enteiro levantouse e os aplausos duraron moitos minutos. E as persoas que estaban alí naquel día continuan repetindo esta historia ata hoxe... ¿Por que?

Porque, no fondo, sabemos que o que importa nesta vida non é gañar soíño. O que importa nesta vida e axudar a outros a vencer, mesmo se iso significa diminuír o ritmo e mudar de o curso.

Sen máis...