Parábola do sábado: Estrelas e cometas

¡Os cometas pasan! ¡As estrelas permanecen! Hai moita xente cometa: pasan pola nosa vida apenas por instantes, xente que non se prende a ninguén...


¡Sen amigos! Pasan pola vida sen alumar... sen quentar... sen deixar pegada. Mais o máis importante é ser Estrela: estar presente, acompañar, ser luz, ser calor, ser vida...

¡Amigo é Estrela! Poden pasar os anos, xurdir distancias... pero a marca fica no corazón. E moitos son cometas por un momento. Ser cometa non é ser amigo. É ser compañeiro puntual, explorar sentimentos, ser aproveitador das persoas e das situacións, facer confiar e desconfiar ao mesmo tempo. A soidade é o resultado dunha vida cometa.

¡Ninguén fica! ¡Todos pasan! E nós tamén pasamos polos outros. Precisamos urxentemente crear un mundo de estrelas. Podermos velas, sentilas todos os días, poder contar con elas, sentir súa luz e calor.

Así son os amigos: luz nos momentos escuros, pan nos momentos de fraqueza, seguridade nos momentos de desánimo, nacer e ter vivido, non só existir.

Sen máis...