Parábola do sábado: A escada
A miña amiga Bieita facía progresos, recuperándose lentamente dun derrame cerebral. Ela aínda loitaba para sentarse direita e falar.
Cada vez que a visitei no asilo, as liñas de frustración no seu rostro estaban un pouco máis profundas. A frase que máis pronunciaba era
como o que miña nai tiña ofrecido á araña.
Na miña seguinte visita, Benita outra vez preguntou,
Cada vez que a visitei no asilo, as liñas de frustración no seu rostro estaban un pouco máis profundas. A frase que máis pronunciaba era
- ¿Por que?E nada que eu dixese traíalle conforto. Loitei tamén, nas miñas oracións pedín,
- Señor, ¿como podo axudar?Certa noite despedinme de Benita e fun xantar coa miña nai. Fun ao baño lavar as mans e notei algo peculiar: unha longa faixa de papel hixiénico cobría boa parte da bacía da pía.
- Nai, ¿que está facendo este papel aquí? - preguntei.Retirei a "escada", pensando na miña amiga Benita. Ela tamén estaba presa, e eu xa tiña traballado moito tentando levantala. Tal vez o que precisase fose máis
- Había unha araña na pía. Ela deslizaba toda vez que tentaba saír e eu quixen axudala, e
entón fixen unha escada. - respondeu miña nai.
- Acho que funcionou, xa non está. - respondín.
como o que miña nai tiña ofrecido á araña.
Na miña seguinte visita, Benita outra vez preguntou,
- ¿Por que?Eu non tentei achar unha razón. Collín a súa man e, no silencio, eu vín como a amizade pode ser unha escada. Palabras ou explicacións deixaron de ser necesarias, abondaba a simple confianza da amizade e a miña amiga Bieita percibiu que non encararía soíña a súa loita.
Non deixes a quen queres, encarar unha loita como esa soíña... que a amizade pura sexa a escada que lle traerá unha alegria para toda vida...
Sen máis...
Etiquetas: parábolas
Califica esta entrada: |
Esbardallado ás 5:19:00 da tarde por kaka 6 comentarios