Parábola do venres: Vida dunha folla

O comezo...

Era unha vez unha folla, que crecera moito. A parte intermedia era larga e forte, as cinco puntas eran firmes e afiladas. Xurdira na primavera, como un pequeno brote nunha póla grande, preto do tronco dunha árbore alta.

A Folla estaba cercada por centenas de follas, iguais a ela. Ou polo menos así parecía.

Mais non demorou moito para que descobrise que non había dúas follas iguais, a pesar de estaren na mesma árbore.

Alfredo era a folla máis próxima. Mario era a folla da súa dereita. Clara era a linda folla que tiña encima. Todos cresceran xuntos. Aprenderan a danzar á brisa da primavera, esquentar indolentemente ao sol do verán, a se lavar na choiva fresca. Mais Daniel era o seu mellor amigo.

Era a folla maior da rama e parecía que estaba alí antes que calquera outra. A Folla achaba que Daniel era tamén o máis sabio. Foi Daniel quen lle contou que eran parte dunha árbore. Foi Daniel quen lle explicou que estaban crecendo nun parque público. Foi Daniel quen lle revelou que a árbore tiña raíces fortes, escondidas baixo a terra. Foi Daniel quen lle falou dos paxariños que se viñan pousar na rama e cantar pola manhã. Foi Daniel quen lle falou sobre o sol, a lúa, as estrelas e as estacións.


A primavera pasou. E o verán tamén. Fred adoraba ser unha folla. Amaba a súa póla, os seus amigos, o seu lugar ben alto no ceo, o vento que o sacudía, os raios do sol que o quentaban, a lúa que o cobría de sombras suaves.

O verán fora excepcionalmente ameno. Os días quentes e compridos eram agradábeis, as noites suaves eran serenas e poboadas por soños. Moitas persoas foran ao parque naquel verán. E sentaban baixo as árbores. Daniel contou lle a Folha que proporcionar sombra era un dos propósitos das árbores.

- ¿Que é un propósito? - preguntou a Folla.

- Unha razón para existir - respondeu Daniel.

- Tornar as cousas máis agradábeis para os outros é unha razón para existir. Proporcionar sombra aos velliños que procuran escapar do calor das súas casas é unha razón para existir.

A Folla tiña un encanto todo especial polos velliños. Sentaban en silencio na herba fresca, mal se mexían. E cando conversaban era aos susurros, sobre os tempos pasados. Os nenos tamén eran divertidos, aínda que as veces abrisen buracos na codia da árbore ou gravasen os seus nomes. Mesmo así, era divertido observar aos rapaces. Mais o verán da Folha non tardou en pasar. E chegou ao fin nunha noite de outubro.

A Folla nunca sentira tanto frío. Todas as follas se estremecían co frío. Ficaran todas cubertas por unha camada fina de branco, que nun instante se derretiu e as deixou encharcadas de orballo. Mais unha vez, foi Daniel quen explicou que habían experimentado a primeira xeada, o sinal que era outono e que o inverno viría en breve.

Case que inmediatamente, toda a árbore, máis que iso, todo o parque, se transformou nun esplendor de cores. Case non quedaba unha folla verde. Alfredo se tornou amarelo intenso. Mario adquiriu un laranxa brillante. Clara virouse nun vermello ardente. Todos estaban lindos. A Folla e os seus amigos converteran a árbore nun arco da vella.

- ¿Por que ficamos de cores diferentes, se estamos na mesma árbore? - preguntou a Folla.

- Cada un de nós é diferente. Tivemos experiencias diferentes. Recibemos o sol de xeito diferente. Proxectamos a sombra de xeito diferente. ¿Por que non íamos ter cores diferentes?

Foi Daniel, coma sempre, quen falou. E Daniel contou aínda que aquela estación maravillosa se chamaba outono.

E un día aconteceu unha cousa estraña. A mesma brisa que, no pasado, os facía danzar comezou a empurrar e tirar dos seus talos. Iso fixo que algunhas follas fosen arrincadas das súas pólas e levadas pola brisa, reviradas polo ar, antes de caeren suavemente no chan. Todas as follas ficaron asustadas.

- ¿Que está acontecendo? - preguntaran unhas ás outras, aos susurros.

- É iso o que acontece no outono - explicou Daniel - É o momento en que as follas
mudan de casa. Algunhas persoas o chaman morrer.

- ¿E todos nós vamos morrer? - preguntou Folla.

- Imos si - respondeu Daniel - todo morre. Grande ou pequeno, fraco ou forte, todo morre. Primeiro cumprimos a nosa misión. Experimentamos o sol e a lúa, o vento e a choiva. Aprendemos a danzar e a rir. E, despois morremos.

- ¡Eu non vou morrer! - exclamou Folla, con determinación - ¿Ti si, Daniel?

- Vou si... cando chegue o meu momento.

- ¿E cando será iso?

- Ninguén o sabe con certeza. - respondeu Daniel.

A Folla notou que as outras folhas continuaban a caer. E pensou: "Debe ser o seu momento". Ela viu que algunhas follas resistían ao vento, outras simplemente se entregaban e caían suavemente Non demorou moito para que a árbore estivese case espida.

- Teño medo de morrer. - díxolle Folla a Daniel - Non sei o que hai alá embaixo.

- Todos temos medo do que non coñecemos. Iso é natural. - di Daniel para animala - Mais non tiveches medo cando a primavera se transformou en verán. E tampouco cando o verán se transformou en outono. Eran mudanzas naturais. ¿Por que debería estar con medo na estación da morte?

- ¿A árbore tamén morre? - preguntou - ¿Para onde imos cando morremos?

- Ninguém o sabe con certeza... É o gran misterio.

- ¿Voltaremos na primavera?

- Tal vez non, mais a vida voltará.

- ¿Entón cal é a razón para todo iso? - insistiu a Folla - ¿Por que viñemos para aquí, se ao final íamos caer e morrer?

Daniel respondeu ao seu xeito calmo de sempre:

- Polo sol e pola lúa. Polos tempos felices que pasamos xuntos. Pola sombra, polos velliños, polos rapaces. Polas cores do outono, polas estacións. ¿Non é razón suficiente?

Ao final daquela tarde, na claridade dourada do crepúsculo, Daniel se foi. E caeu a flutuar. Parecía sorrir encanto caía.

- Adeus. - díxolle á Folla.

E despois, Folla ficou soíña, a única folla que quedaba na póla. A primeira neve caeu á mañá seguinte. Era macia, branca e suave. Mais era moi fría. Case non houbo sol naquel día... E foi un día moi curto. A Folla se descobriu a perder a cor, a ficar cada vez máis fráxil. Había sempre frío e a neve pasaba sobre ela. E cando amanceu veu o vento que arrincou a Folla da súa póla.

Non doeu. Ela sentiu que flutuava no ar, moi serena. E, mentres caía, ela viu a árbore enteira por primeira vez. Era forte e firme. E tivo a certeza de que a árbore viviría moito tempo, e comprendeu que fora parte da súa vida. E iso deixouna orgullosa. A Folla pousouse nun monte de neve. Estaba macio, ata mesmo aconchegante. Naquela nova posición, Folla estaba máis confortábel do que xamais se sentira.

Ela fechou os olhos e adormeceu. Não sabia que a primavera se seguiria ao inverno, que a neve se derretería e viraría auga. Non sabía que a folla que era, seca e aparentemente inútil, se xuntaría coa auga e serviría para tornar a árbore máis forte. E, principalmente, non sabía que alí, na árbore e no chan, xa había planos para novas follas de primavera.

Sen máis...