Parábola do venres: O tarro de vidro
Un profesor (esta parte aos de C lembranos algo...), diante dos seus alumnos da clase de filosofía, sen dicir nin unha palabra, colleu un bote grande de vidro e procedeu a enchelo con pelotas de golf.
Despois preguntou aos estudantes se o bote estaba cheo. Os estudantes estiveron dacordo en dicir que sí.
O profesor colleu unha caixa chea de perdigóns e baleirounos dentro do bote. Estes encheron os espazos baleiros que quedaban entre as pelotas de golf.
O profesor preguntou de novo aos estudantes se o bote estaba cheo, e volveron a contestar que sí.
Despois o profesor colleu unha caixa con area e a emborcou dentro do bote. Por suposto que a area encheu todos os espazos baleiros e o profesor volveu preguntar se o bote estaba cheo.
Nesta ocasión, os estudantes responderon cun sí unánime.
O profesor, engadiu rapidamente dúas tazas de café ao contido do bote e, efectivamente, encheu todos os espazos baleiros entre a area.
Os estudantes sorrían.
Cando a risa minguou, o profesor lles dixo:
- "Quero que vos fixedes que este bote representa a vida. As pelotas de golf son as cousas importantes como a familia, a saúde, os amigos, o amor e as cousas que te apaixoan. Son cousas que, aínda que perdéramos o resto e só nós quedasen estas, as nosas vidas aínda estarían cheas.
Os perdigóns son as outras cousas que nos importan, como o traballo, a casa, o coche...
A area é o resto das pequenas cousas. Se puxésemos primeiro a area no bote, non habría espazo para os perdigóns, nin para as pelotas de golf. O mesmo sucede coa vida. Se empregamos todo o noso tempo e enerxía nas cousas pequenas, non teríamos lugar para as cousas realmente importantes. Presta atención ás cousas que son cruciais para a túa felicidade. Xoga cos teus fillos, concédete tempo para ir ao médico, vai cear coa túa parella, práctica a túa afición favorita... Sempre quedará tempo para limpiar a casa (porquiño), para reparar a chave do auga. Ocúpate primero das pelotas de golf, das cousas verdadeiramente importantes. Establece prioridades, o resto soamente é area".
O profesor sonriu e dixo:
- "¡Alédame que me fagas esa pregunta!. O café é para demostrar que aínda que a túa vida pareza chea, sempre hai un oquiño para tomar dúas tazas de café cun amigo".
Etiquetas: parábolas
Califica esta entrada: |
Esbardallado ás 5:36:00 da tarde por kaka 12 comentarios
12 Comentarios:
A min esa historia mandaronma por mail, e polo que teño entendido ó voso mestre de Lingua e Literatura Galega tamén!!
Bicos
sq nuesto profesor d gallego es la ostia...jeje nga saludos
Jo, pois a min a parábola encántame!! A verdade é que debería tomar exemplo dela(mellor té branco!!!) BICOS!
Ya lo conocía y la verdad es que está muy bien el cuento...a mi por lo menos me gusta :D
SaLuDoS
Estas parabolas son a hostia sigue facendoas para que a xente se interese e entre mais e mais no teu blog
Tio a este paso con tanta xente q tes as de facer unha paxina web non un blog seria a polla
nooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
kero rematar ben este ano!! Quero ser boa en algo!!
Puyol, frena el carro!!!
Jajajaja isa historia de galego..EsTaAaAa. Amin persoalmente gustame moito esa historia gracias por poñela e por enviarma por email.
Ese rilo que se va de pro en internet con e-mail que segun el son de su gente y al final debe de ser el e-mail mas corrido de todo internet, ya se decia de un hombre que paga 60 E para que le borren las cookies.
É unha pena que aínda que saibamos perfectamente que temos que coidar as nosas pelotas de golf, moitas veces non o fagamos e decantámonos pola area... Os humanos coñecemos perfectamente os nosos erros, e caemos neles unha e outra vez. Os animais son moito máis intelixentes que nos, onde vai parar... eles sí que saben gardarse de tropezar na mesma pedra (e non esquezamos que o seu cerebro disque é moito máis pequeno que o noso... pero polo que parece furrula mellor).
Enviar um comentário
<< Inicio