Parábola do sábado: A galiña e os parrulos

Deixovos aquí un conto que lin o verán pasado no libro Déjame que te cuente... de Jorge Bucay. Espero que vos guste.


Había unha vez unha parrula que puxera catro ovos... Mentres os chocaba, un zorro atacou o niño e a matou.

Por algunha razón non chegou a comerse os ovos antes de fuxir, quedando estes abandonados no niño.
Unha galiña choca que pasou por alí, atopou o niño sen coidados e o seu instinto fíxollle sentar sobre os ovos para incubalos.

Pouco despois naceron os parruliños e, como era lóxico, tomaron á galiña coma a súa nai e camiñaron en fila tras ela.

A galiña contenta coa súa nova cría, os levou ata a granxa.

Todas as mañás, despois do canto do galo, mamá galiña rañaba o chan co peteiro e os parrulos se esforzaban por imitala. Cando os parruliños non conseguían arrincar da terra un mísero verme, a ani sacaba para todos os seus pitos, partía cada miñoca en anacos e alimentaba aos seus fillos.

Un día, como outros, a galiña saiu a pasear coa súa niñada polos arredores da granxa. Os seus pitos, disciplinadamente, seguíana en ringleira.

Pero de pronto, ao chegar á lágoa, os parrulos dun salto se zambulliron con naturalidade no auga, mentres a galiña cacarexaba desesperada pedíndolles que sairan.

Os parruliños nadaban alegres e a súa nai saltaba e choraba temendo que afogaran.

O galo apareceu atraído polos berros da galiña e percatouse da situación.

- Non se pode confiar na xuventude - foi a súa sentenza - son uns imprudentes.

Un dos parrulos que escoitou ao galo, achegouse á beira e díxolles:

- Non nos culpen a nós das súas propias limitacións.

No penses que a galiña estaba trabucada. No xuzgues tampouco ao galo. Non creas aos patos prepotentes e desafiantes.

Ningún dos personaxes está equivocado, o que sucede é que ven a realidade desde diferentes puntos de vista. O único erro, case sempre, é crer que o punto de vista no que estamos é o único dende o cal se divisa a verdade.

Sen máis...