Leitugas a eito

Esta entrada xa a tiña en mente dende fai xa un bo tempo pero que entre unhas cousas e outras non puiden facer... ata hoxe. E quero explicarme, porque así sen máis parece unha parvada, pero é que resulta que cando se me agotan os temas dunha conversa eu sempre propoño falar de leitugas e nunca sei que dicir, así que a partir de hoxe xa terei unha pequena idea...

A leituga (Lactuca sativa) é unha pranta anual, propia das rexións temperadas, que se cultiva para alimentación. Debido ás moits variedades que existen pódese consumir durante todo o ano. Normalmente tómase crua, como ingrediente de ensaladas e outros pratos; certas variedades, de orixe chino sobre todo, posúen unha textura máis robusta e se empregan cocidas.

Descripción:

A pranta ten un tallo curto, do que nacen as follas dispostas en roseta de cor verde máis ou menos intenso, segundo a variedade. Ao florecer, o tallo alóngase e ramifícase, producindo moitas cabezas florais parecidas ao dente de león pero máis pequenas. Se a leituga se destinará ao consumo humano, a colleita realizaríase antes da floración. A mesma pertenence a familia das cruciferas (Pola súa flor en forma de cruz) e se destaca por ter os seus cotiledóns (primeiras follas) en forma de bolboreta.

Variedades:

Entre as variedades de leituga se destacan:

• Iceberg: de cogollos apertados e densos, semellantes á col; carece case por completo de sabor, pero goza de amplo uso polo seu renxente textura e a facilidade para curtarla finamente. É a variedade máis habitual nas rexións onde non se dá naturalmente a leituga, posto que pode cultivarse en tanques hidropónicos.



• Romana: de cogollo largo, con follas aproximadamente lanceoladas, menos grosas que as iceberg pero grosas e ruxintes. Se lle coñece en España como orella de mulo.



• Francesa: de cogollo redondo, follas finas e textura mantecosa; ten un sabor delicado pero intenso. Coñécese tamén como Boston.



• Batavia: similar á francesa, de cogollo solto, follas rizadas e textura mantecosa.

A chamada leituga folla de carballo, de follas rizadas e cogollo solto, distintiva polo cor morado das súas follas, non é unha variedade de Lactuca sativa senón unha especie aparte, Chicorium intybus.

Nutrición:

A leituga ten moi pouco valor nutritivo, cun alto contido de auga (90-95%), é rica en antioxidantes, coma a vitamina A, C, E, B1, B2 e B3, minerais: fósforo, ferro, calcio, potasio e aminoácidos. As follas exteriores máis verdes son as que teñen maior contido en vitamina C e ferro.

Naqueles países onde a hixiene das augas de regadío é deficiente, ou incluso se regan os cultivos con augas servidas, a leituga representa unha importante fonte de infección de enfermidades gastrointestinais coma a febre tifoidea, o cólera, a salmonelose, polo que é recomendábel consumilas moi ben lavadas con auga potábel e desinfectadas cunha solución microbicida.

Sen máis...